To νησί που γέννησε την Αφροδίτη, δεν είναι ένας εύκολος τόπος. Τραχύς κι απότομος (θαρρείς & φύλαξε όλη τη γλύκα του αποκλειστικά & μόνο για το ονομαστό του μέλι), είναι αδύνατο να ενταχθεί οπουδήποτε. Προσπάθησαν να τον στριμώξουν στα Επτάνησα, όμως μοναχά η παραδοσιακή του αρχιτεκτονική & το ενετικό του παρελθόν συνηγορούν σε αυτό. Διοικητικά ανήκει στο νομό Πειραιώς, αλλά δεν ανιχνεύονται ψήγματα Αργοσαρωνικού ούτε γι’ αστείο. Πιο πολύ σου κάνει σαν υβρίδιο Κρήτης & Μάνης κι ωστόσο αν περπατήσεις στη Χώρα του θα σ’ αιφνιδιάσει το Κυκλαδίτικο χρώμα.
Ανένταχτο & μοναχικό τούτο το μέρος, σε προκαλεί να γνωρίσεις την ομορφιά της απλότητας & την απελευθερωτική της δύναμη. Εκεί κρύβεται άλλωστε όλη του η γοητεία.
Εκεί & στους ανθρώπους που δέθηκαν με αυτό, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Γιατί τα Κύθηρα είναι ο Μυλοπόταμος της Ελένης, το Διακόφτι της Chris Pomoni , το Λιβάδι του Frank & της Riet, to Kαψάλι του Dimitris Baltzis , τα Μυρτίδια του “κλειδούχου” κου Καλλίγερου.
Για το τέλος, special thanks (όπως λέμε σε άπταιστα ελληνικά), στη μικρή μου Sofia Ks , που η γνώμη της μέτρησε πολύ για να επισκεφθώ το νησί, στον Μπάμπη από το “Χρυσόψαρο” , έναν αληθινό αλχημιστή της γεύσης & στην “one of a kind” Dimitra Kontou που μ’ έκανε να νιώσω σα στο σπίτι μου.
Αυτά τα “ολίγα” .
Και να μου προσέχετε τη “Μαυρούλα” το πιο γλυκό γατί στη Χώρα.